Ing sawijining desa, ana lare enom karo ibune. Lare kui sing biasa disebut Jaka Tarub, wiwitane urip
seneng nanging banjur ibune gerah parah. Sawijining dina ibune mrentahake dheweke menyang alas amarga kayu bakar wes entek.
Ibu : “Jaka.... Jaka.... rinio sediluk to le!”
Jaka Tarub : “ngge bu,enten nopo?”( nyedak ibune.)
Ibu : “Tolong golekno ibu kayu
bakar ing alas, amarga kayune wes entek. Ibu ra kuat mlaku, sikile
ibu lara le.”
Jaka Tarub : “ngge bu, mengke jaka goletno, sakniki ibu sare mawon!
(Jaka nganter ibune menyang kamar lan mbantu
dheweke turu.)
Jaka Tarub : “Ibu,
kulo badhe pamit. Jaka ora
suwi kok
bu.”
Ibu : “ngge, Jaka
ati-ati ya le!”
(ing dalan, jaka
ngomong dewe)
Jaka Tarub : “Cobo, bapa isih ana, pasti ibu ngerasa lebih bahagia. Andai aku duwe duit akeh, ibu pasti ora lara laraen. Andai
aku due pendamping hidup, uripku pasti lebih apik. Ya Allah,tulunggaween ibuku seneng.”
(nalika jawa meh ing
panggonan bisa njupuk kayu, dheweke ningali bocah bocah wadongsing ayu rupane
padha geguyu.)
Jaka Tarub : “sopo para
cah ayu kuwi? Apa sing dilakoni
ndek kali iki yo? Apa cah
ayu kuwi para nawang yo? Tapi seingetku,
dino iki aku ora gawe parfum.”(ndelik
ing blumbang.)
....
Nawang Mayang : “Adik – adik ayo adus ning kene wae.”
Nawang Sari: “ngge pun.”
Nawang Mayang: “Eh deleh
ing watu gedi iki wae yo?”
Nawang Sari: “ngge?”
(nalika nawang nawang sibuk nari Jaka tarub nduweni
pikiran licik kanggo njupuk selendang.)
Jaka Tarub : “yen aku
njupuk salah siji saka selendang nawang kui, apa bisa dadi bojoku yo? Beno wes
tak jupuk wae”
(Jaka Tarub mengambil salah satu selendang dan kembali kebalik
semak menunggu bidadari-bidadari itu selesai menari.)
Nawang Sari : “mbok aku
luwe ayo bali.”
Nawang Mayang : “oke,
wes peteng ayo mulih.”
(Ketika mengambil selendang, Nawang Wulan terkejut karena
selendangnya tidak ada.)
Nawang Wulan : “Selendangku, selendangku ra onok mbak (gupuh)
Nawang Mayang : “Apa?
Ngendi sampean nyimpen sadurunge?”
Nawang Wulan : “aku
simpen ing kene, aku yakin aku simpen ing jejere selendang nawang mayang.”
Nawang Ita : “ayo coba
nggoleki ing watara kene, mungkin ana angin sing nggarai mabur .”
Nawang Wulan : “banjur
babakan apa mbok? Aku ora bakal bisa mulih?”
Nawang Ita: “ohh,
langit wes peteng , kene kudu mulih.”
Nawang Wulan : “nanging
kepundi? Sampeyan bakal ninggal aku ing kene”
Nawang Mayang: “kita ora
bisa nindakake opo-opo wulan.”
Nawang Sari : “kita kudu
bali ing kayangan.”
(Nawang Wulan nangis, Jaka tarub weruh apa sing kedadeyan bnjur
mulai metu saka semak lan wiwit ngomong marang nawang wulan.)
Jaka Tarub : “spo
sampean? Apa sing sampean tindakake ing tengah alas iki dewean?”
Nawang Wulan : “sopo
kuwe? Ojok ngelarani aku.”(ngadoh.)
Jaka Tarub : “Tenang,aku
ora bakal gawe ciloko. Mung krungu
suraning wong wadon saka mburine semak.”
Nawang Wulan : “tenan
kue ra bakal ngeloroni aku?”
Jaka Tarub : “aku mung
kepingin ngerti sampean lan opo masalahe sampean.”
Nawang Wulan : “Namaku Nawang Wulan, aku kesasar ing kene.”
Jaka Tarub : “apa
sampean nawang saka kayangan?”
Nawang Wulan : “yo ngunu
kuwi, selendangku wes ilang aku ora bisa bali menyang
kayangan tanpo selendang lan sadulur ninggalke aku.”
Jaka Tarub : “ohh
malannge nasibmu, tenango aku gelem ngerewangi sampean kowe arep mulih karo
aku? Anggere selendange sampean ora ditemukake luwih becik yen sampean tetep
karo aku.”
Nawang Wulan : “oke bakal
milu, anggere sampean janji sampean ora bakal nattoni aku lan bakal bantu aku
nemokake selendang .”
Jaka Tarub : “yo aku
janji, ayo milu aku.”
Nawang Wulan : “matur
nuwun, o iyo sopo namamu?”
Jaka Tarub : “Namaku Jaka Tarub,kuwe isa nyeluk aku jaka.”
Banjur Nawang Wulan mulih
karo JakaTarub dhewekeora ngerti yen selendhange nyata ana ing Jaka Tarub. Jaka Tarub terus nyoba biasa amarga dheweke wedi
marang tumindake dening Nawang Wulan. Lan pungkasane dheweke muling menyang daleme Jaka.
Saktekane ing omah...
Jaka Tarub : “Ibu, Jaka bali”
Ibu : “Iya Jaka,opo kuwe
entuk kayu bakar e?”
Jaka Tarub : “enggeh bu,
enten kang ajenge jaka kenalake” (Nawang Wulan mlebet)
Ibu : “Sopo to
cah ayu iki?”(mesem)
Nawang Wulan : “Ibu, kula
Nawang
Wulan. Kulo kesasar enten meriki.”
Jaka Tarub : “Ibu,
nopo oleh Nawang Wulan tinggal teng meriki.”(pasuryan sedih)
Ibu : “enggeh, monggo
Nawang Wulan.”
Nawang Wulan: “matur
nuwun,ibu.”(nyium tangan ibu)
Akhire Nawang
Wulan tinggal karo Jaka
Tarub, Jaka Tarub mutusake tetep nyengidakake
selendang Nawang Wulan amargo
Jaka ora pingin Nawang Wulan bali, amargo
Jaka ngerasakake
tresna wiwit dhisik.
Jaka Tarub : “luwih
becik
selendang iki dak simpen ing jero gentong iki wae.”
Ibu : “Jaka...Jaka...”
Jaka Tarub : “enggeh bu, ibu kenapa mudun saka kasur? Ibu pengin apa?”
Ibu : “Ibu ngelak
le.”
Nawang Wulan : “Jaka...
Ibu kenapa?”(gupuh)
Jaka Tarub : “Ibu lagi
gerah
Wulan.”
Ibu : “ora
nduk,ibu ora popo ko.”
Nawang Wulan : “Yen ibu memang lara, ibu ora usah moksokake awakke. Kersane Wulan kang njogokake ibu. Monggo bu kula aterake ing kamar.”
Saben dinten Nawang
Wulan lan Jaka
Tarub tambah parek lan Nawang
Wulan ngerasa seneng
urip karo Jaka. Akhire
jaka tarub lan nawang wulan mutusake gawe nikah
Nawang Wulan : “Kakang Jaka, kulo niki adang sego, tulung ojok dibuka kukusanne”
(Taping Jaka
Tarub penasaran.)
Jaka Tarub : “Hah! Mung
sawijii seng ditanak? Pantes persediaan beras ora tau entek”
(moro – moro Nawang
Wulan muncul.)
Nawang Wulan : “Kakang! Sampean uwes mbuka kukusan iki. Saiki
aku
ora bisa adang sego amarga teko sebiji beras,
aku kudu menumbuk beras
beno persediaan
beras ora entek.”
Jaka tarub : “njaluk
sepura wulan, apa kukusan iku
ora bisa didandani maneh?” (ngerasa salah )
Nawang Wulan : “ora biso kakang,
kenapa sampean ora biso njaga
amanat ku kakang?”
Jaka Tarub : “njaluk
sepuro wulan.”
Wayah dinten iku,
persediaan beras neng njero gentong tambah entek, lan siji
dino pas Nawang Wulan arep
njumuk beras ono benda asing koyo selendange.
Nawang Wulan : “O
apa iki selendangku?
Iyo benar iki selendangku, apa kakang Jaka kang njupuk selendangku? Taping opoo kang jaka pura ora ngerti?”
(Jaka Tarub moro moro
ngampiri Nawang ulan.)
Nawang Wulan : “Kakang, apa kakang yang sing njukuk selendangku iki? Opoo
kakang
ngapusi aku? Opoo kang? Jawab aku!” (nangis)
Jaka Tarub : “oh
selendang iku, rungokno aku disik, iki kabeh ora seng koyo sampean pikirno, wulan.”
(kaget)
Nawang Wulan : “Kakang Jaka, aku pamit.”
Jaka Tarub : “Nawang Wulan enteni sek. Aku njaluk sepuro”
Nawang Wulan : “Kakang, sampean ws ngapusi aku sak suwene iki. apa kakang ngiro bakal iso ngapusi aku selawase?”
Jaka tarub :
“Aku nyuwun ngapuro isteriku,
tetepo ndek kene!”
(menangis)
Nawang Wulan: “ora iso kakang,
aku kudu bali,
uripku ora pantes ing bumi. Lan atiku ws cukup sampean loroni”
Jaka tarub : “Oh Nawang Wulan, apa ora bisa ngomog aik apik disik? Aku ngerti aku salah tapi tolong rungokno aku, aku ora biso urip tanpamu.”
Nawang Wulan : “ora kakang, kodratku tete dadi bidadari lan aku kudu bali saka kayangan“
Jaka Tarub : “nanging
lek sampean bali,tandane
sampean ora bener bener sayang karo aku”
Nawang Wulan : “Aku bali
uduk kerana aku ora sayang karo sampean, amarga sampean wes ngapusi aku.”
Jaka Tarub : “ Aku ora
biso urip tanpomu.”
Nawang Wulan : “Aku
nyuwun kakang, relakno aku bali jogoen awakmu apik apik aku bakal inget karo sampean terus.”(Nawang
Wulan bali ing kayangan)
Kanthi sedih jaka tarub
mirsani bojone bali menyang kayangan, dheweke nyadari tindakane. Jaka tarub, nyesel ngapuse bojone dhewek. Iki pungkasane crita Jaka Tarub lan Nawang Wulan.
PESEN SAKA CERITO JAKA TARUB : KABEH SING ORA
ADHEDHASAR KEJUJURAN MESTHI BAKAL DADI MASALAH ING DINA SABANJURE.
Terima kasih..
Silahkan coment untuk request cerita yang bisa saya terjemahkan dalam Bahasa Jawa...